خاطرات یک دیوانه

تو را من چشم در راهم شباهنگام که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی وزان دلخستگانت راست اندهی فراهم تو را من چشم در راهم. شباهنگام ، در آن دم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام گرم یادآوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم تو را من چشم در راهم به شدتی غلیظ و انتظاری عجیب تو را من چشم در راهم. این روزهای من پر شده از انتظار ، یه انتظار بی نظیر و شیرین. دنیای این روزهای من سرگرم انتظاره. خاطرات یک دیوانه...

دیروز 32 ساله شدم.21 اردیبهشت دیگری فرا رسید و بازم یه قدم به مرگ نزدیک تر شدم.

باز هم پیرتر از قبل.باز هم تولد.

تولد امسالم شاید یکی از ویژه ترین تولدهای عمرم بود چون امسال 3 نفره شدیم و خب طبیعتا زندگی

فرق میکنه.

یه زمانی همیشه هدف گذاری میکردم که قراره تو هر سنی چه کاری انجام بدم ولی این سالها تقریبا

دیگه هدفی ندارم.شاید به همش رسیدم و شاید حوصله ی آرزو و هدف جدید ندارم!!

تولدم مبارک

خاطرات یک دیوانه...

حبیب هم رفت

یکی از بهترین صداهایی که دوست داشتم و با خیلی از آهنگ هاش زندگی کردم....

بزن باران ، صدای دوهول ، مرد تنهای شب ، مادر ، قوی سپید ، خرچنگ های مردابی ،

ای دیر به دست آمده بس زود برفتی

آتش زدی اندر من و چون دود برفتی

آهنگ هاش رو که گوش میکنم بغضم میگیره.امیدوارم روحش در آرامش باشه.

خاطرات یک دیوانه...

خیلی قبل تر یعنی زمانی که هنوز 32 ساله و 30 ساله نبودم.یعنی زمانی که هنوز انقدر تجربه نداشتم برام کلی چرا و سوال مطرح بود.اونم در دو مساله اول خودم دوم محیط اطراف و دنیا و کائنات. همیشه اولی از همه سخت تره چون دقیقا وقتی فکر میکنی خودت رو کامل میشناسی بلافاصله بعدش میفهمی هیچی از خودت نمیدونی. این روزها به جوال چراها و جواب های لعنتی در مورد خودم دارم میرسم.دلیل حس تنهایی و غم مقدس و خیلی چیزای دیگه اینه که نمیتونم کسی رو دوست داشته باشم یا بهتر بگم نمیتونم کسی رو بیشتر از خودم دوست داشته باشم و مادامی که نتونی کسی رو بیشتر از خودت دوست داشته باشی تنهایی و خاطرات یک دیوانه...